Na het ontbijtbuffet in het hotel vertrekt de boot vanaf de steiger in de tuin. In de tuin zitten cavia's. Is dit de levende koelkast van de keuken? In Peru wordt namelijk cavia gegeten en staat cavia ook op de menukaart van veel restaurants. Zo 's morgens vroeg is het nog behoorlijk koud. We varen over het saffierblauwe water naar de drijvende rieteilanden Amantani van de Uros indianen. We bezoeken de Uros drijvende eilanden. Deze worden bewoond door de oudste inwoners van Zuid-Amerika. Zij leven al eeuwen lang op deze door riet gedragen eilanden. Ze bouwen huizen, boten en scholen, allemaal van riet. De indianen voegen elke maand nieuw riet toe om de eilanden in stand te houden. Bij aankomst krijgen we aan de hand van een groot bord uitleg over het meer en zijn bewoners. In het regenseizoen (januari tot maart) moeten de bewoners elke dag nieuw riet bijleggen om het 2 meter dikke platform te behouden. In het droge jaargetijde gebeurt dit gelukkig maar eenmaal per 3 maanden. Locale vrouwen bouwen hun souvenirstalletjes op en verrichten handwerk zoals het malen van granen en het weven van stoffen. Al met al een erg toeristische voorstelling. Wij krijgen de indruk dat de indianen alleen nog voor de toeristen de eilanden bevolken om zo in hun levensbehoeften te kunnen voorzien. Zo moeten de buitenlanders zich ook voelen in Volendam.

Alles op het eiland is van riet gemaakt; de huisjes, de boten en zelf een heuse uitkijktoren. Met een roeiboot die ook volledig van riet is gemaakt, wordt de groep overgevaren naar een ander eiland. Leo mag ook nog een stukje roeien. Aan boord zijn twee jonge meisjes geklommen die liedjes zingen. Op het tweede eiland weer souvenirstalletjes met (grote) indianenvrouwen. We vervolgen onze tocht met de grote rondvaartboot op weg naar het eilandje Taquile. Het eerste gedeelte voert ons tussen de rietkragen totdat het grote meer in zijn volledigheid zichtbaar wordt. Wat is dit meer immens groot. Aan de overzijde steken er hoge besneeuwde bergtoppen hoog in de lucht (en dat terwijl het meer al op 3.800 meter hoogte ligt). De bergketen ligt in Bolivia.

Als de boot aanmeert bij Taquile is het een behoorlijke klim het eiland op. Het eiland Taquile staat bekend om de goede weefkunst. We wandelen over een smal bergpad met uitzicht op het meer en de bergen van Bolivia. De wandeling eindigt in het dorpje waar jonge meisjes zelfgeknoopte armbandjes verkopen. De meisjes dragen een zwarte doek als een soort burka over hun hoofd. Op het centrale plein van het dorpje zijn verder winkeltjes waar je weefproducten kunt kopen. Ook is er een fototentoonstelling over het eiland en zijn omgeving. Buiten genieten we van het lekkere weer. De bevolking kijkt ons bijna net zo nieuwsgierig aan als wij hen. Er staan mannen te breien. De lunch wordt gebruikt in een aangewezen restaurant. De locale gids geeft informatie over het eiland en zijn bevolking. Hij vertelt dat het model en de kleur van de muts aangeeft of men vrijgezel dan wel gerouwd is. Na de lunch dalen we een eindeloze lange trap af die is opgebouwd uit ongelijke stenen. Hier wordt elke dag vanuit Puno alle voorraden aangeleverd. De eilandbewoners dragen de vaak loodzware pakken en balen omhoog over de honderden treden. Met de boot is het dan 3 uur terugvaren naar Puno. Op de rieteilanden zijn de indianen, nu de toeristen weg zijn, aan het volleyballen. Net voor aankomst bij het hotel gaat de zon onder. Voordat het echt koud wordt, kunnen we ons verfrissen onder een warme douche.

Ondanks dat de rieteilanden erg toeristisch waren, is het weer een schitterende dag geweest. Wat is Peru toch veelzijdig.

Dag 12 Puno - Cusco (maandag 8 mei)

Enkele kilometers buiten Puno staan bij Sillustani enkele oude Inca graftorens. Deze torens staan op mooie locaties. Wij komen als eerste aan en hebben het rijk voor ons alleen. Op een bijzondere heilige plaats vertelt Geert dat Joke jarig is. Natuurlijk wordt er gezongen en worden Joke en Jan gefeliciteerd. De meeste torens staan nog stoer rechtop. We zien hoe mooi de stenen aansluiten en zonder cement op en aan elkaar zijn gestapeld. De ingang van de toren wordt naar het opkomst van de zon gericht. Vanaf de heuvels is het uitzicht op het meer adembenemend. In het meer ligt een groot eiland waar bijzondere lama's worden gehouden. Bij de bus worden er in een weide een grote kudde lama's en koeien losgelaten. Men probeert de koeien met de hand te melken. Als de achterpoten van de koeien met een touw aan elkaar zijn gebonden, gaat het een stuk gemakkelijker.

Net buiten Sillustani passeren we opmerkelijke boerderijen. De huisjes zijn van gestapelde stenen en van leem gebouwd en staan gegroepeerd bij elkaar met een erfmuur. Elke groep huizen behoort tot een familie. Op de huisjes en boven de poort staan 2 stenen stiertjes. Deze stiertjes staan voor kracht en hoop. Bij 1 van de huisjes maken we een stop. Het gezin geeft uitleg over hun leefgewoontes. Ze laten de verschillende soorten groenten, aardappelen en zelfgemaakte kaas zien en proeven. Achter het huisje hebben ze een bijzonder caviahok. De man steekt tot aan zijn schouder zijn arm in het hok en trekt een cavia aan zijn achterpootjes eruit. De zoon laat een dode condor zien die tijdens speciale ceremonies gebruikt worden. Hij zet de condor op zijn hoofd om te demonstreren hoe de condor gebruikt wordt. De condor is van zijn opa geweest (en dus al jaren geleden gevangen).

Leo loopt een ander erf op en ziet tot zijn schrik dat hier enkele schapen worden ontleed. Het vlees en de ingewanden worden in schalen gedaan en de darmen leeg getrokken. De mensen zijn erg vriendelijk en nodigen hem uit om verder te komen. Leo bedankt voor de eer. Schiet snel een paar foto's en sluit zich weer aan bij de groep.

We doorkruizen een grote stad. Volgens Geert is dit de smerigste en corrupste stad van Peru. Het is onduidelijk waar het stadbestuur het geld van de staat aan besteed want er is geen weg geasfalteerd en het vuil ligt op straat. Ook de politie is hier berucht om zijn corruptie. De bus wordt bijna altijd aangehouden voor een bekeuring. Vanuit Bolivia wordt er erg veel gesmokkeld aangezien alles in Bolivia goedkoper is dan in Peru. De bus wordt inderdaad even aangehouden door een motoragent. Het is onduidelijk of de chauffeur hem smeergeld heeft betaald, maar we mogen al snel doorrijden.

De tocht naar Cusco is een lange maar zeer mooie. De hoogvlakten maken langzaam plaats voor groene valleien met rivieren. Op 1 van de vlaktes halen we een trein in. Vanuit het hotel hebben we vandaag lunchboxen meegenomen.

We zoeken een leuk plaatsje op een grote steen in het gras. Aan de overzijde hebben we een magnifiek uitzicht op besneeuwde bergtoppen. In het dal staat een trein te wachten op de trein die we zojuist hebben ingehaald. Alleen in dit dal kunnen de treinen elkaar passeren omdat het grootste deel van de spoorlijn enkel spoor is. Bij de trein staan de onvermijdelijke souvenirverkopers. Ook op de parkeerplaats bij de bus worden de karakteristieke Peruaanse souvenirs verkocht. Vanuit het station komen vrouwen met kleine kinderen en lama's aangelopen. De kinderen zijn erg fotogeniek. We schieten dan ook veel foto's (tegen betaling van enkele Soles). Als we 1 van onze lunchboxen aan een klein meisje geven, gaat ze samen met haar moeder in het gras zitten lunchen. Door dit soort momenten wordt ook een lange reisdag een niet te vergeten ervaring.

Het grote centrale plein het Plaza Mayor is indrukwekkend met zijn vele kerken, katheraal en leuke restaurantjes. Het geheel is sfeervol verlicht (en we voelen ons weer niet onveilig). Als we enige tijd hebben rondgewandeld gaan we eten bij Pancha Papa. Op de binnenplaats zit bijna de gehele groep schouder aan schouder aan twee grote tafels. Ze hebben het eten al besteld. Het is dus niet handig om bij de groep aan te sluiten. Wij besluiten dan ook om "gezellig" apart te gaan zitten. De ober sleept de terrasbrander naar onze tafel. De bestelde maaltijden worden al snel opgediend (nog voor de groep begint met eten). De gebakken spaghetti en de kip/kerrie die Leo heeft besteld is erg lekker!