Argentinië - Zuid-Amerika (2008)

Argentinië: Zuid-Amerika reis (2008)

Donderdag 4 december 2008 - Duiken in Ushuaia

Met een taxi ga ik vanaf het hotel naar de haven bij de oude luchthaven. Het weer is grijs en koud, er staan redelijke hoge golven en ik ga duiken. Ik lijk wel gek!

Bij de duikschool aangekomen blijk ik de enige gek te zijn die vandaag wil gaan duiken. De eigenaar schenkt een warme bak koffie in en geeft een korte instructie over het duiken in een droogpak. Het wordt mijn eerste duik in een droogpak. Dit pak heb je wel nodig want het water heeft hier een temperatuur van circa 2 à 4 graden. De eigenaar adviseert mij om twee paar sokken, mijn trainingbroek, een T-shirt en sweater aan te trekken. Behalve de lucht in mijn BCD, moet ik nu ook de lucht in mijn droogpak proberen te managen. Op mijn borst zit een knop waarmee ik lucht in mijn pak kan blazen en op mijn schouder zit een ventiel waar de lucht kan ontsnappen. Mijn gezicht is onbeschermd en mijn handen gaan in een dikke handschoenen (die wel gewoon vollopen met water). De man vertelt dat ik mijn hoofd niet te veel moet bewegen omdat er dan water in mijn pak kan lopen.

Buiten laat ik een paar close-up foto's van mij nemen met de bergen op de achtergrond. De spullen worden ingeladen in een kleine Zodiac en met zijn drieën gaan we op pad. De tweede man spreekt geen woord Engels en blijkt ook een divemaster te zijn. Zelfs in mijn droogpak, met al mijn kleding aan en mijn wollen Patagoniëmuts op, is het ijzig koud. De boot slaat op de golven en ik word behoorlijk nat.

Na een half uurtje varen komen we aan bij het eiland waar ik de duikers gisteren ook heb gezien. Ik krijg nog wat verdere informatie over het duiken met het droogpak. Het is de bedoeling dat ik niet met mijn benen omhoog zwem, want dan stijgt de lucht naar mijn voeten en kan ik het niet meer laten ontsnappen.

Als ik helemaal ben ingepakt, mijn handschoenen aan heb en mijn camera aan heb gezet, laat ik me achterover vallen in het ijskoude water. Ik duik samen met de eigenaar. De divemaster blijft op de boot. Volgens de eigenaar heb ik voldoende lood, maar ik kom maar met moeite onder.

De eerste minuten is het lastig om precies voldoende lucht in mijn pak en BCD te krijgen om gewichtsloos door het water te zweven. Al snel gaat het beter en kan ik genieten van de kelp (lange slierten wier), de rotsen, anemonen en de vele krabben. De eigenaar wijst zo nu en dan een hele grote rode/roze kingkrab aan. Het lukt maar niet om met de grote, dikke handschoenen mijn compactcamera te bedienen en het programma te wijzigen. Mijn camera schiet zelfs een paar keer uit mijn handen.
	We duiken naar een maximale diepte van 12 meter en het wordt steeds moeilijker om horizontaal of iets rechtop met mijn hoofd naar boven te zwemmen. Ik moet moeite doen om onder te blijven en zwem al snel met mijn hoofd naar beneden. De lucht in mijn pak stijgt naar mijn benen en ik kan het niet meer laten ontsnappen. De eigenaar probeert me nog naar beneden te trekken. Hij drukt op de knoppen van mijn BCD (waar geen lucht in zit), maar hij kan niet verhinderden dat we allebei naar de oppervlakte stijgen. Gelukkig stijgen we niet te snel en komen we niet van een grote diepte. Nu vertelt hij me pas dat je een koprol moet maken als je met je benen omhoog zwemt en de lucht naar je voeten stijgt. Na een koprol ligt je weer met je hoofd omhoog in het water.

Met moeite kom ik weer onder water en geniet in nog een tijdje van de vele soorten krabben. Er kruipen en springen op een gegeven moment wel honderden krabben over de grond en tussen het wier. Als ik met mijn armen beweeg, schrikken ze en kruipen en springen ze alle richtingen op. Na circa 40 minuten heb ik het wel gezien. Ik heb het erg koud, mijn vingers vriezen er zowat af en ik geef dan ook het sein dat ik naar boven ga. Een hele ervaring rijker... Mijn eerste droogpak-duik.

Met moeite krijgen we al mijn duikspullen af, voordat ik op de hevig schommelende boot kan klimmen. Als ik aan boord ben, word ik ook nog een beetje zeeziek. Terug op het eiland, probeer ik met een kop koffie een beetje warm te worden. Mijn droge handschoenen moeten mijn vingers ontdooien. Na 3 kwartier wil de eigenaar weer vertrekken, maar ik heb zo mijn twijfels. Het is koud, ik ben misselijk en heb er niet zo veel zin meer in.

Mijn tweede duik is met de divemaster. Ik vraag de eigenaar om hem te vragen om dicht in mijn buurt te blijven omdat ik niet zeker ben van mijn duikkwaliteiten in een droogpak en niet het risico wil nemen dat er iets mis gaat. Hij vertelt de divemaster om mij goed in de gaten te houden (in het Spaans).

We duiken weer het water in. Omdat ik nu meer lood bij mij heb, gaat het zakken naar circa tien meter nu veel sneller. De divemaster zwemt voor me en als ik foto's neem van de vele krabben, ben ik hem kwijt. Ik kijk zo'n 2 minuten tussen het vele kelp en besluit naar de oppervlakte op te stijgen. De divemaster is daar inmiddels ook en hij ligt op zeker 15 meter afstand. Hij is dus behoorlijk hard doorgezwommen toen ik een paar foto's nam. Ja, ja, hij houdt me erg goed in de gaten (not).

We duiken weer onder en na 10 minuten ben ik de divemaster weer kwijt. Het kelp is erg dicht en na even gezocht te hebben zie ik zijn luchtbellen opstijgen en heb ik hem dus weer gevonden. Ik schiet nog een aantal foto's van grote en kleine krabben, zeesterren, anemonen en het kelp.

De lucht in mijn droogpak stijgt weer naar mijn benen. Snel maak ik een koprol en dan gebeurt het... ik kom vast te zitten in de lange slierten kelp. De divemaster is weer nergens te bekennen. Even denk ik dat mijn laatste minuut is aangebroken en dat ik hier verdrink in het ijskoude water.

Gelukkig raak ik niet helemaal in paniek en heeft de eigenaar me laten zien dat je niet aan het kelp moet trekken, maar dat het afbreekt wanneer je het dubbel vouwt.

Na een tijdje slierten te hebben afgebroken, weet ik me te bevrijden. Ik heb het helemaal gehad en besluit op te stijgen naar de oppervlakte. Ik ben ook misselijk en moet diverse malen overgeven als ik boven ben. De divemaster is inmiddels ook opgestegen en zwemt al naar de boot zonder zich over mij te bekommeren. Ik lig over te geven en zit met mijn benen weer in het kelp vast zit. De golven zijn hoog en het kost me moeite om de boot te bereiken. Gelukkig heb ik deze duik overleeft, maar ik ga voor geen goud meer hier duiken met deze divemaster!
	De eigenaar is wel bezorgd en vraagt wel tien keer of het met me gaat. Ja, ja het gaat wel weer. Terug in de boot ga ik op de grond zitten, met mijn droge handschoenen aan en mijn ijsmuts op. Mijn misselijkheid zakt gelukkig, terwijl we met een grote vaart terug varen naar de haven. De eigenaar heeft zijn duikbril op gezet en zijn snorkel in zijn mond genomen terwijl hij de boot bestuurt. De kleine Zodiac komt regelmatig helemaal uit het water en komt met een grote klap op het water neer onder luid gejuich van de twee mannen. Ik kan er helemaal niet van genieten. Ik wil maar één ding... de boot uit, mijn pak uit, terug naar het hotel, een warme douche en snel mijn bed in (oh, dat is meer dan één ding).

Terug in de haven, in de duikschool kom ik weer een beetje tot leven. De eigenaar belooft me vanavond nog een CD naar het hotel te brengen. Ik trek warme kleding aan en neem snel een taxi naar het hotel. Op weg naar een warme douche. Dit was achteraf bezien een spannend avontuur dat ik echter voor geen goud meer wil meemaken. Ik ben blij dat ik het overleefd heb. Zo blijkt maar weer dat duiken toch wel gevaarlijk kan zijn als je ongetraind, niet goed geïnformeerd en onder moeilijke omstandigheden gaat duiken. Gelukkig zullen mijn volgende duiken in het veel warmere water bij Ilha Grande (Brazilië) een stuk minder gevaarlijk zijn.

's Avonds eten we met heel de groep een hele goede maaltijd in een gezellig restaurant. Drie mensen van de groep reizen morgen verder en stappen op een expeditieboot naar Antartica.